درسته من بالاخره همت کردم و قراره از "به نظر خودم" ترسناک و غریب ترین چیز راجع به خودم بنویسم.

اگه از خیلی وقت پیشتر بلاگ منو میخونین" اون وقتی که تو میهن بلاگ بودم" احتمالا بدونین که من دچار سندرم اسپرگر هستم.من تو این بلاگ از حرف زدن راجع به هیچ چیزیم باکی ندارم.خیلیا این جسارت و رک بودنمو تحسین میکنن خیلیاهم تحقیر...ولی چیزی که اکثرشون نمیدونن اینه که من هیچوقت چیز زیادی راجع به بزرگترین چیزی که زندگی منو تحت شعاع قرار داده نگفتم...درواقع تو واقعیت فقط خانواده و دوسه تا از دوستام و مدیر و یکی از مشاورای مدرسمون اینو میدونن.در سوشال مدیاهامم فقط توی همین وب توی یکی از پستای خیلی قدیمی به صورت سربسته ازش حرف زدم و فقط گفتم که"منم آره!" و هرچیز بیشتری که راجع بهش پرسیدن رو جواب ندادم. به دلایل نامشخصی بااینکه از خوندن و دونستن بیشتر راجع به شرایطم لذت میبرم ولی از حرف زدن و نوشتن ازش فراریم. میدونم که قراره خیلی سخت باشه "نوشتنش برای خودم وگرنه توی خواننده که فقط لم دادی با اسموتی توی دستت و چن خط درمیون میخونی!" و خیلی طولانی و چندروز رو روش وقت گذاشتم برای نوشتنش. پس میزارمش ادامه مطلب تا فقط اگه کسی میخواد بدونه که: "این چیزی که ازش حرف میزنی چی چی هس؟یه نوع همبرگره؟" " چرا ازش دوس نداری بنویسی؟"  "چه چیزی باعث شد که بنویسی راجع بهش؟"  "اگه کسی اینجوری بود چطور باید باهاش رفتار کرد؟" کلیک کنه رو ادامه مطلب اون پایین و بخونتش...